Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/226

 — Reno? Ty mnie kochasz! — wykrzyknął z pewnym rodzajem dziecięcego patosu, który przecież był szczerą prawdą.
 Ona roześmiała się.
 W półcieniu ulicznym śmiech ten miał fatalny wyraz.
 — Ja?... — krzyknęła.
 I zaraz dorzuciła, jakby plując słowa:
 — Czekaj... coś ci powiem, coś z waszej szkoły — co posłyszałam sama przed chwilą...
 Urwała.
 — Albo nic! Nic! Chodźmy!
 Kaswin nagle ją zatrzymał.
 — A! To niemożliwe! — wyszeptał zasmucony.
 — Dlaczego? — zawołała. — Idźmy naprzód, tam gdzie gra fałszywa muzyka i drapie nerwy, gdzie kelner z lepkiemi rękami przynosi szampana — gdzie wy czerpiecie odwagę, aby się następnie tarzać w błocie. No, dalej... jedźmy tam!
 — To niemożliwe.
 — Dlaczego?
 Usta mu się złożyły w podkówkę.
 — Bo... bo.. to przed pierwszym, a ja nie mam pieniędzy.
 Ogarnęła ją rozpaczliwa wesołość.
 — Co? Tak?... Cudownie!
 Z woreczka dobyła portmonetkę.
 — Oto masz... moje, twoje, wszystko jedno.
 Tak drżał z radosnej żądzy posiadania wreszcie tej kobiety.
 — Tak! Tak! Ja ci oddam!
 Schował portmonetkę. Byłaby go uściskała za tę szpetność. Nic jej nie wytrącało ze szpetoty, w którą sama brnęła. Gdyby w Kaswinie zrodził się lepszy odruch, byłby ją może opamiętał.
 — Chodźmy!
 Podbiegli do stacji dorożek. Nagle przed kamienicę, w której mieszkała Rena, zajechała cicho dorożka. Wysiadł z niej mężczyzna wysoki, ciemno odziany, dziwny. Jakoś szedł inaczej, niż wszyscy. Bardziej miękko, cicho, niezawiśle. Sunął cieniem, bez cienia wszakże, jakby lękał się, że w ten sposób zbyt wiele miejsca na ziemi zabierze. I miał postać tego, który coś ściga, coś goni — coś niewidzialnego dla wszystkich, dla niego jednego dostępnego.
 Wywiała go oślizgła czerń nocna — zjawił się — przemknął czarną strugą i zniknął, jakby włócząc ciemnemi, złamanemi skrzydłami po ziemi.