Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/230

 Nie był to człowiek już zupełnie z tego świata. Był on jakby częścią, jakby przedblaskiem czegoś, co ma być wyjaśnieniem naszem, a mimo to staje się zapadaniem w jeszcze większą grozę i czerń.
 Powiało odeń trupem i śmiercią.
 Ne tle białych draperyj przypadł jak zwinięty, skulony nietoperz.
 Rena wpatrzała się weń uparcie.
 Chłonęła go po prostu. Wydarł ją z apatji, istniał niezaprzeczony, mimo widmowego piętna. Istnieniem tem i ją do istnienia zmuszał.
 Wyczuł jej wzrok. Otworzył oczy. Chwilę patrzył w nią zuchwale jakoś, wyzywająco. Miał wielkie, szare źrenice. Jakby ją ogarniał i jakby widział jeszcze coś poza nią.
 Lecz przygasił w sobie ten wzrok i podniósł się uniżonym gestem.
 — Łaskawa pani raczy wybaczyć, że ośmieliłem się...
 Mówił cicho — dziwnie cicho — specjalnem sciszeniem.
 — Kto pan?
 — Przedsiębiorstwo pogrzebowe przysłało mnie. Lękałem się, że mnie uprzedzą konkurenci, więc użyłem fortelu.
 — Przedsiębiorstwo pogrzebowe?...
 Na twarz Reny wystąpiła gwałtowna bladość. Zapomniała, iż może być związana jakkolwiek z ludźmi, którzy umierają, których kładą do trumien, którym się kupuje groby...
 — Pan? Dlaczego do mnie?...
 — Ach! Łaskawa pani nie wie?
 — O czem?
 — W sanatorjum mówiono mi, iż zawiadomiono nad wieczorem łaskawą panią o śmierci jej małżonka!
 — Umarł?
 — Po obiedzie. Były to jakieś wrzody mózgowe... przyczyniły się rozmaite inne powody...
 Zapadła długa cisza.
 Nie modlił się w tej ciszy nikt — nie łkał nikt — nie prosił zmiłowania, ani spoczynku.
 Coś było więcej, niż żałobnego, coś więcej, niż biło w dzwony cmentarne.
 Była wielka lodowa pustka. Była nicość...
 Groteskowa figura agenta przedsiębiorstwa pogrzebowego traciła swe charakterystyczne cechy.
 Był sługą Nicości — był odźwiernym nieogrodzonej lodowej pustki, cmentarzyska, z którego mur rozsypał się w gruzy.
 — Pan niech odejdzie!... — wyrzekła wreszcie Rena.