Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/236

 Skrzywiła się i uśmiechnęła.
 — Proś do salonu!
 Przeszła mimo lustra i nie poprawiła włosów, nie upudrowała się.
 — Ho! ho!... — pomyślała, konstatując ten fakt z pewnego rodzaju respektem dla samej siebie.
 W salonie zastała Halskiego. Stał na środku, trzymając w ręku panamę.
 Odrazu zauważyła, że był wyjątkowo źle ubrany. Miał garnitur z surowego jedwabiu, widocznie źle wyprany w chemicznej pralni. Spodnie były za krótkie i pięły się ku górze, to samo i rękawy. Kamizelka marszczyła się — kołnierz tworzył chomonto. W dodatku Halski miał wygląd człowieka, który jest jakiś niepewny siebie i strawiony gorączką. To wszystko nie trzymało się razem i osłabiało wrażenie.
 Odrazu rzucił zdanie:
 — Pani jest wdową!
 Skinęła głową.
 — Od kiedy?
 — Od wczoraj wieczora.
 — A gdy pani była u mnie, czy wiedziała już pani o tem?
 Wyprostowała się dumnie.
 — Co za pytanie? Gdybym wiedziała, czyż byłabym u pana?
 Spojrzał na nią trochę zdumiony, trochę zderutowany.
 Nastąpiła chwila milczenia.
 Nie prosiła go siedzieć. Stała w oddaleniu i jakby obca.
 On podjął nareszcie:
 — Życie pani teraz zapewne ulegnie zmianie. Jest pani wolną, przyszłość przed panią.
 Zrobiła niewyraźny gest ręką. Trochę ją to gniewało, iż on mówi o tej przyszłości.
 — Życie jest wielkim względem pani dłużnikiem — ciągnął dalej. Winno jest pani wielkie odszkodowanie. Całą moc radości dozwolonej, cichej i spokojnej, do której pani ma właśnie prawo.
 Rena skrzywiła usta.
 — Tego mi przecież małżeństwo nie da.
 Zaprzeczył żywo.
 — Tylko małżeństwo! Tylko małżeństwo!
 — Nie! — krzyknęła z ironją — tak, jak pan mówił dawniej — tylko miłość bujna, swobodna — bez pęt — bez ograniczeń...
 Wpatrzył się w nią smutno.