Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/165

X.

 — Zdaje mi się, że posłyszałam dzwoneczki zaprzęgu — ozwała się Juliana, powstając. — To Fryderyk powraca.
 Wytężyliśmy ucho oboje. Musiała pomylić się widocznie.
 — Czyż to nie czas jeszcze? — spytała.
 — Tak, już blisko szósta.
 — O! mój Boże!
 Nasłuchiwaliśmy przez chwilę jeszcze. Ale żaden odgłos nie zwiastował zbliżania się powozu.
 — Lepiej jednak byłoby, żebyś poszedł zobaczyć, Tullio.
 Wyszedłem z pokoju i zszedłem po schodach. Chwiałem się nieco; obłok przysłaniał mi oczy; zdawało mi się, że mgła jakaś unosiła się z mego mózgu. Przez małą furtkę obok bramy głównej w opasującym willę murze przywołałem Kaliksta, którego mieszkanie znajdowało się w pobliżu. Rozpytałem go. Nigdzie nie było widać jeszcze powozu.
 Staruszek rad był zatrzymać mnie na pogawędkę.