Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/208

 — Nie pocałujesz mnie, Tuilio?
 Dreszcz instynktownego wstrętu przeszedł mi po całem ciele. Zawahałem się.
 W tej chwili weszła moja matka.
 — Jakto! Obudziłaś się? — zawołała.
 — Tak, ale zamierzam znowu zasnąć natychmiast.
 — Poszłam zobaczyć dziewczynki. Natalka nie spała jeszcze. Spytała mnie: „Czy mama już przyjechała?“ I chciała przyjść tutaj...
 — Trzeba było powiedzieć Edycie, żeby mi ją przyprowadziła. A może Edyta już się położyła?
 — Nie.
 — Do widzenia, Juliano — przerwałem.
 Zbliżyłem się i pochyliłem, by ucałować policzek, który mi podawała, uniósłszy się nieco na łokciu.
 — Dobranoc, mamo, idę spać. Oczy mi się zamykają ze znużenia.
 — I nie będziesz nic jadł? Fryderyk czeka na dole z kolacyą na ciebie.
 — Nie, matko; nie mam ochoty. Dobranoc.
 Ucałowałem matkę również w policzek. I wyszedłem co najspieszniej, nie spojrzawszy już na Julianę; zbierałem resztę sił, jakie mi pozostały i zaledwie próg przeszedłszy, począłem biedź coprędzej do mojego pokoju, z obawy, że mogę upaść, zanim dojdę do drzwi.
 Rzuciłem się na łóżko i ukryłem twarz w po-