Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/215

 — Jeszcze nie wstałeś, Tullio? Czy mogę wejść?
 — Wejdź, Fryderyku.
 Wszedł.
 — Czy ty wiesz, że to już po dziewiątej?
 — Późno zasnąłem i byłem bardzo zmęczony.
 — Jakże się czujesz?
 — Tak sobie...
 — Matka już wstała. Mówiła mi, że Juliana dość jest dziś zdrową. Czy nie otworzyć ci okna? Dziś pogoda jest cudowna.
 Otworzył okno. Fala powietrza świeżego zalała pokój; firanki wzdęły się u okna, jak dwa żagle; w próżni pomiędzy niemi widać było lazur.
 — Widzisz!
 Żywe światło dzienne ukazało niezawodnie na mojej twarzy oznaki zmartwienia; bo dodał zaraz:
 — Ale i ty chyba chory byłeś dzisiejszej nocy?
 — Zdaje mi się, że miałem cokolwiek gorączki...
 Fryderyk patrzał na mnie przezroczami swemi jasnemi oczyma; i w tej chwili wydało mi się, że miałem na duszy cały ciężar kłamstw i udawań przyszłych.
 O! gdyby on to wiedział! Ale, jak zawsze, przed obecnością jego pierzchła wszelka podłość, małoduszność wszelka