Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/340

głębszemi, bardziej zapadłemi, okrążonemi większym jeszcze kręgiem cienia.
 — Widzisz — rzekła głosem zamierającym — wciąż to samo.
 I oczy jej nie opuszczały mnie ani na chwilę. Oczy te mówiły, jak oczy księżnej Lizy: „Spodziewałam się, że przyjdziesz mi na pomoc; ale i ty mnie nie chcesz ratować, ty także!“
 — Gdzie jest doktór? — spytałem matki, która zdawała się smutną i zaniepokojoną.
 Ukazała mi na drzwi. Podszedłem ku mm i wszedłem. Zobaczyłem doktora przy stoliku, na którym ułożone były różnego rodzaju medykamenty, futerał czarny z instrumentami, termometr, bandaże, kompresy, flaszeczki, kilka rurek specyalnego jakiegoś kształtu. Doktór trzymał w ręku rurkę kauczukową, do której dopasowywał sondę i wydawał instrukcye Krystynie, zniżając głos.
 — I cóż? — spytałem go nagle — co jest właściwie?
 — Nic niepokojącego na teraz.
 — A wszystkie te przygotowania?
 — To ze względu na przezorność.
 — Ale czy to konanie długo jeszcze trwać będzie?
 — To koniec już.
 — Mów pan szczerze, proszę. Czy przewidujesz pan nieszczęście? Mów pan otwarcie?
 — W tej chwili nic nie zapowiada jeszcze po-