Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/354

 — Za młody jeszcze — odparł Fryderyk. — Trzeba poczekać kilka dni.
 Dwa czy trzy razy matka spoglądała na mnie; potem znów na dziecko, jak gdyby dla lepszego porównania obu fizyognomi.
 — Nie — rzekła. — O ile mi się zdaje, najwięcej chyba do Juliany jest podobny.
 — Jak na teraz — przerwałem — niepodobny on jeszcze do nikogo. Jest szkaradny. Alboż tegoż nie widzicie?
 — Szkaradny? Ależ on śliczny. Przypatrz się tej masie włosów.
 I dwoma palcami uniosła czepeczek ostrożnie, odkrywając czaszkę mięką jeszcze, do której przywarło kilka ciemnych włosków.
 — Babciu, pozwól mi dotknąć — błagała Mania, wyciągając rękę ku główce brata.
 — Nie, nie. Czy chciałabyś go zbudzić?
 Ta czaszka miała pozór wosku zmiękłego nieco w gorącu, tłustawego, lepkiego, czarniawego i zdawało się, że najlżejsze dotknięcie musi na niej ślad pozostawić. Matka zakryła ją napowrót, potem pochyliła się, by złożyć pocałunek na czole niemowlęcia nieskończenie delikatnem.
 — I ja także, babciu! — błagała Mania.
 — Tak, ale ostrożnie na miłość boską!
 Kołyska była za wysoką.
 — Podnieś mnie, stryjku — wołała Mania na Fryderyka.