Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/385

 — Jakież mu dajesz imię?
 — Rajmunda.
 — To imię twego ojca, szczęsnej pamięci. To był Człowiek a wyście do niego podobni.
 Mój brat rzekł:
 — Sam obsiewasz swoje pola?
 — Tak, sam. Obsiewam je i zaorywam.
 Dokoła widać było posiew niezaorany jeszcze, ziarna, w których drzemały zarodki przyszłych kłosów.
 Brat mój rzekł:
 — Pracuj dalej. Nie będziemy ci dłużej przeszkadzać. Przyjdziesz jutro do Badioli. Do widzenia, Janie. Niechaj Bóg błogosławi twe posiewy.
 Uścisnęliśmy jeden po drugim tę rękę niestrudzoną, uświęconą posiewem, co z niej spadał na ziemię. Starzec zrobił ruch taki, jak gdyby nas chciał przeprowadzić aż do ścieżki; ale zatrzymał się i rzekł nie bez wahania:
 — Zróbcie mi jedną łaskę, proszę was bardzo...
 — Mów, Janie.
 Otwarł worek zawieszony na szyi.
 — Weźcie po garści ziarna i rzućcie je na moje zagony.
 Zanurzyłem pierwszy rękę w ziarnie, nabrałem go w dłoń, ile mogłem objąć i rozrzuciłem po skibach.