Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/402

 — Nie, nie... Przyszedłem tylko spytać...
 — Więc nie chcesz go zobaczyć?
 — Nie... tak... Bo to może ze. wiele sprawiłoby ambarasu... o tej porze...
 — Chodźmy — zawyrokował Fryderyk, biorąc go za rękę, jak dziecko. — Chodź go zobaczyć.
 Weszliśmy do domu, pi schodach, aż do pokoju mamki.
 Matka moja była jut tam. Uśmiechnęła się do Jana dobrotliwie i przestrzegła nas, abyśmy nie robili hałasu.
 — Śpi — rzekła.
 I zwracając się do mnie, dodała z niepokojem:
 — Dzisiaj w ciągu wieczora kaszlał trochę.
 Ta nowina przejęła mnie niepokojem a to pomieszanie moje tak było widocznem że matka sądziła, iż należy jej mnie uspokoić coprędzej; dodała więc zaraz:
 — Trochę tylko, bardzo mało, wiesz, cokolwiek tylko, cokolwiek; drobnostka, nic więcej.
 Już Fryderyk i starzec zbliżyli się do kołyski i przy świetle lampy przypatrywali się małemu śpiochowi. Starzec pochylił się a do okoła nie było białości równie czystej, jak białość mleczna jego włosów.
 — Pocałuj go — poszepnął Fryderyk.
 Podniósł się, popatrzał na moją matkę, na mnie, niepewny jakiś; potem przesunął dłonią po ustach, po brodzie, nieogolonej szgołazieżo.