Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/60

 W tem świetle ciepłem i złotawem, w tej woni tak rozkosznej, wśród przedmiotów, noszących na sobie piętno wdzięku kobiecego, echo tej starej nuty zdało się nabierać jakiejś pulsacyi życia tajemnego.
 — Jakaż ładna ta aryjka, którą śpiewałaś przed chwilą — ozwałem się, idąc za popędem, który mi poddał niepokój.
 — O tak, bardzo ładna! — zawołała.
 Cisnęło mi się na usta pytanie: „Dlaczego ją śpiewałaś?“ Ale pohamowałem się i począłem w sobie samym szukać przyczyn tej ciekawości, co mnie dręczyła.
 Nastała chwila milczenia. Ona paznokciem posuwała po zębach grzebienia, które wydawały zgrzyt stłumiony. Ten zgrzyt jest okolicznością, którą zapamiętałem nadzwyczaj dokładnie.
 — Ubierałaś się do wyjścia. Nie przerywajże, proszę cię, — rzekłem.
 — Mam już tylko włożyć okrycie i kapelusz. Która godzina?
 — Trzy kwadranse na jedenastą.
 — Jakto! już tak późno?
 Wzięła kapelusz i woalkę i usiadła przed lustrem. Przypatrywałem jej się. Inne znów pytanie wydzierało mi się na usta: „Dokąd idziesz?“ Jakkolwiek jednak mogło się ono wydać zupełnie naturalnem, powstrzymałem je wszakże jeszcze i dalej przypatrywałem się Julianie uważnie.