Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/79

dzał. W takich chwilach ośmielałem się wprost spoglądać w oczy mej nadziei, W pierwszych dniach matka moja nie mogła ani na chwilę rozstać się z drogiemi sobie gośćmi; powiedziałbyś, że pragnie nasycić je swemi pieszczotami. Widziałem ją kilkakrotnie, jak przejęta nieokreślonem wzruszeniem, błogosławioną swą dłonią gładziła włosy Juliany. Raz posłyszałem, jak ją rozpytywała:
 — Więc on zawsze jest jednako dobry dla ciebie?
 — O, tak, biedny Tullio! — mówił głos drugi.
 — A zatem to nieprawda...
 — Co?
 — Powiadano mi, że...
 — I cóż to ci powiadano, mateczko?
 — Nic, nic... Sądziłam, że Tullio sprawił ci jaką przykrość.
 Rozmawiały we framudze okna, po za osłoną poruszających się firanek; na dworze u okna cichym jękiem poruszały się wiązy, wstrząsane wiatrem.
 Postąpiłem naprzód zanim spostrzegły moją obecność i uniósłszy portyerę ukazałem im się.
 — A! Tullio! — zawołała moja matka.
 I spojrzały na siebie wzajem, nieco zmieszane.
 — Mówiłyśmy o tobie — podjęła matka.
 — O mnie? Czy co złego? — spytałem wesoło.