Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/164

 Kobieta pochyliła się podejmując opadły na trawę owoc.
 Dojrzały pękł padając i krwistą cieczą oblał rozpaloną dłoń Foskaryny, splamił jej białą suknię. W pamięci jej prześliznęła się wyładowana owocami po brzegi barka, blade wybrzeże wyspy, łąka z kwieciem złotogłowiu i słowa poety-kochanka:
 „Bierzcie i pożywajcie... oto ciało moje...“
 — Więc... tak? — nalegał.
 — Tak.
 Bezwiednym ruchem zacisnęła dłonie, kwiecisty sok owocu ociekał jej pulsa.
 Drgnęła palona wewnętrznym ogniem, czując jednocześnie że ją znów całą potok lodowy dławi, zalewa od stóp do włosów Korzeni a jednak rozpalonego w sercu zarzewia zgasić nie może.
 — Kiedyż? Gdzie? Powiedz! — pytał brutalnie Effrena gdyż w nim huczała żądzy fala i wzrok paliły dijonyzysowych tajemnic widzenia.
 — Odejdź z innemi... potem wrócisz... czekać cię będę u wrót ogrodu Gradenigo.
 Drżała od stóp do głowy zdjęta uprzednim lękiem, ofiara ślepej mocy.
 W błysku swej wyobraźni Effrena ujrzał ją przegiętą, dyszącą jak Menada po pląsach.
 Spojrzeli znów po sobie lecz już znieść nie mogli palących się w swych spojrzeniach ogni.
 Oboje cierpieli.
 Rozeszli się w milczeniu.
 Foskaryna skierowała kroki w stronę skąd dochodziły głosy jej gości, sławiących i wychwalających jej idealna, władzę i siłę.