Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/166

 Z okna widziała go jak chciwym oddechem wciągał w piersi poranne powietrze i słyszała śród ciszy wielkiej jego głos czysty, przenikliwy budzący gondoliera.
 — Zorzi!
 Ten spał na dnie barki, nieruchomy, podobny we śnie do powolnej mu łodzi.
 Zaledwie go Stelio potrącił nogą, już się zbudził, skoczył, porwał wiosło.
 Żeglarz i łódź zbudzili się jednocześnie, gotowi i ten i tamta do biegu po cichych wodach.
 — Do usług waszej wielmożności! — mówił Zorzi patrząc na bielejące niebo — niech pan usiędzie! już wiosłuję.
 Na przeciw pałacu zgrzytnęły drzwi pracowni w której kamieniarz ciosał stopnie schodów z kamienia z Val di Sole.
 „Wyżej!“ pomyślał Stelio i zabobonne jego serce zabiło silniej ciesząc się pomyślną tą wróżbą.
 Nadpis nad drzwiami pracowni wydał mu się promienny.
 Czyż przed chwilą na herbowej tarczy w pałacu Gradenigo, nie dostrzegł schodów, widomego symbolu własnego jego wynoszenia się „wyżej, coraz wyżej.“
 Radość mnożyła się w głębi jego duszy.
 Ranek budził ludzi do czynów.
 „A Perdita?... Ariana?“
 Widział je u góry marmurowych schodów pałacu dożów, w oświeceniu dymnych pochodni, tak splecione z sobą w uścisku ciżby, że się zlewały w jedną białą plamę.