Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/171

tru rzeźwiące powiewy i mew skrzydła srebrne, pociągnęły poetę.
 — Wiosłuj Zorzi, wiosłuj! przez Rio-dell’-Olio, do Veneta Marina — wołał.
 Kanał wydawał się za wąski dla tchu jego rozszerzonych piersi.
 Teraz zwycięstwo zdawało mu się tak niezbędnem do życia jak powietrze do oddychania.
 Po szałach nocnych, chciał przy świetle dziennem i rzeźwiących powiewach morza zmierzyć swe siły.
 Spać mu się nie chciało.
 Czuł na swych powiekach taką świeżość jak gdyby je zwilżyła rosa.
 Sama myśl o łóżku w hotelu wstrętną mu była nad wyraz wszelki.
 „Pomostu na okręcie, zapachu dziegciu i smaku soli, szelestów płowych żagli...“
 — Wiosłuj-że Zorzi!
 Gondolier wyprężył ramiona.
 Chwilami aż zgrzytały widły pod naciskiem.
 Znikł też wkrótce Fondaco-dei Turchi, niby o pożółkłej kości słoniowej dziwnie rzezany portyk zburzonego meczetu.
 Minęli pałace: Cornaro i Pesaro, dwa kolosy przyćmione niby dymem pożaru, czasu pyłem.
 Minęli Ca d’Oro, klejnot z kamienia i powietrza, i oto most Rialto wydął grzbiet naładowany sklepami, pełen zgiełku i ludowej gwary, woni warzyw i ryb przeróżnych, podobny do olbrzymiego rogu obfitości wylewającego na oba wybrzeża, owoce ziemi i morza, przeznaczone na żywienie królowej mórz i lądów.
 — Głodny jestem Zorzi, strasznie głodny — śmiał się wesoło Stelio.