Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/188

 Bladą była jak zgasła iskra.
 — Zapomniałam, że cię prowadzę Stelio! do zamkniętego domu...
 Stała w świetle dnia pochmurnego, bezzaradna, bezsilna, zbłąkana jak w pustyni.
 — Zdawało mi się że do innego dążym celu... tuśmy doszli... „Col tempo.“
 Zdała mu się teraz taką jak w niezapomnianej chwili gdy go błagała cichym głosem: „nic krzywdź mnie, nie rań!“
 Stała przed nim ze swą duszą tajemniczą, tak łatwą do zabicia, zniszczenia, zduszenia... bez krwi przelewu.
 — Odejdźmy stąd — mówił pociągając ją za sobą. — Idźmy gdzieindziej...
 — Zapóźno...
 — Odejdźmy, wróćmy do ciebie. Rozpal mi ogień, pierwszy ogień jesienny! Pozwól, niech spędzę z tobą Foska! wieczór. Patrz! pochmurno, deszcz wisi nad nami. Tak dobrze nam będzie razem, W twym pokoju... rozmawiać będziem z sobą i milczeć razem dłoń w dłoni... Pójdź, odejdźmy stąd.
 Chciałby ją unieść w swych ramionach, kołysać na swem sercu, pocieszać, widzieć płaczącą, łzy jej ocierać pocałunkami.
 Słodycz własnych słów powiększała napełniającą go tkliwość dla niej.
 Wszystko bo go w tej chwili pociągało w kochance: drobne zmarszczki biegące od oczu do skroni, siność powiek, lic spady, zaostrzona broda, wszystkie dotknięcia bólu jesieni; wszystkie cienie rozlane na wymownej, namiętnej twarzy...
 — Foskaryno! Foskaryno!