Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/213

 — Czy cię dochodzi ciepło? Cieplej ci? — pytał zcicha.
 Znów się nad nią pochylił dech wstrzykując.
 Usnęła.
 Ustępowało naprężenie muskułów i rysów, usta oddychały spokojnym, rytmicznym oddechem snu, cichy spokój, podobny do spokoju śmierci rozlał się po jej bladej twarzy.
 „Śpij! śpij! biedna duszo!“
 Tak pełnym był politowania i miłości, że radby zlał na ten sen jej siłę pocieszenia i zapomnienia:
 „Śpij! śpij!“
 Siedział przy niej, u nóg jej, czuwając nad nią.
 Przez chwil kilka wsłuchiwał się w jej oddech.
 Te same usta mówiły:
 „Zdolnam uczynić to na co się miłość sama zdobyć nie zdoła.“
 I te same usta krzyczały:
 „Czy chcesz bym cię zawiodła do niej, bym tują zawołała?“
 Nie sądził, nie rozważał, pozwalał myślom swym się rozpraszać.
 Raz jeszcze czuł ślepe i nieprzemożone moce życia nad swą głową, nad snem jej i czuł w sobie olbrzymią chęć do życia.
 „Łuk ma na imię Bios, a śmierć dziełem jego.“
 W ciszy przemawiał ogień, woda przemawiała.
 Głosy żywiołów, uśpiona w bólu kobieta, nieunikniona bliskość przeznaczeń, wielkość nie-