Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/221

starając się pochwycić na twarzy chorego ślad życia czy śmierci?
 Twarz nieruchoma spoczywała na kolanach kobiety.
 Dwie grube bruzdy zbiegały wzdłuż policzków ku roztwartym, posiniałym ustom, zagłębiając się w pobliżu skrzydeł dużego nosa.
 Wiatr rozwiewał rzadkie, siwe włosy na wypukłem czole; biała broda otaczała szczęki potężne jeszcze pod rozmiękłemi muskularni nabrzmiałych policzków.
 Lepki pot zraszał mu skronie i opuszczona noga drgała konwulsyjnie.
 Najmniejszy szczegół, rys każdy wrażał się na zawsze w pamięć młodzieńców, patrzących na starca z niemem politowaniem.
 Jak długo trwała ta męka?
 Cienie padały na szare wody, przerywane od czasu do czasu wielkiemi snopami świateł, co przerywając nagłe powietrze, jak ciężkie strzały tonęły w wodzie.
 Słychać było miarowy huk maszyny na parostatku, fale rozbijające się o przystań, chichoty mew srebrnych i tam dalej zgłuszoną wrzawę Canal Grandę, stłumiony jęk wstrząsanego wichrem miasta.
 — Wyniesiemy go — szepnął na ucho towawarzyszowi Stelio Effrena, upojony smętkiem wszech rzeczy i powagą chwili.
 Na nieruchomej twarzy starca, zaledwie dostrzedz było można ślad życia.
 — Tak, zbliżmy się — odrzekł pobladły Daniel Glauro.
 Spójrzeli, na kobietę o białej jak śnieg twarzy, zbliżyli się sami bladzi.