Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/230

 W wichrów rozszalałych podmuchu grały wszechświata męki.
 — Ah! ująłem cię! — zawołał rozradowany i tryumfujący poeta.
 Pochwycił niepochwytny przedtem wątek melodyi, przyswoił go sobie; jego teraz będzie, nieśmiertelnym w duszy jego i żyjących świecie a ze wszech rzeczy żyjących żadna mu się w tej chwili bardziej żywą nie zdawała.
 Samo jego własne życie zdawało mu się wymykać w obec siły pochwyconej dźwięczności, zarodka, posiadającego zdolność nieograniczonego rozwoju.
 Wyobraził go sobie zanurzonym w morzu symfonii, rozwijającym się tysiącznie aż do ostatecznej doskonałości.
 — Danielu! Danielu! Znalazłem!
 Wzniósł oczy.
 Na dyamentowem niebie pierwsze zabłysły gwiazdy.
 Zmierzył ciszę, śród której drgały.
 Mignęły mu w myśli dalekie horyzonty: piaski, drzewa, wody, kłęby kurzawy wstrząsane wichrem: pustynie Libii, gaje oliwkowe przy zatoce Salony, Nil pod Memfisem, Argolida spragniona...
 Inne jeszcze mknęły mu w myśli obrazy...
 Usiłował zamknąć swą wyobraźnię jak dłoń, co pochwyci upragniony przedmiot.
 Przy słupie dostrzegł cień człowieka, światełko u szczytu drąga, posłyszał jak zasyczał zapalany w latarni ogień.
 Z gorączkowym pośpiechem zanotował pochwycony watek głosu żywiołów, w kilku liniach, na karoce pugilaresu.