Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/246

ta o kamień cenny, wpatrzona w fryz złocony co wystaje po nad płótnem Bassano przyciemniając je nadto.
 — Marzyć, zawsze marzyć — westchnął zdjęty tą samą gorzką niecierpliwością, co mu niedawno, na parostatku, odbijając od Lido, podsuwała ironiczne słowa. — Żyć relikwiami! Lecz pomyśl że Dandolo zdobywał razem kolumnę i cesarstwo, a wolał pozostać dożą niż zostać imperatorem. Widział on zapewne więcej rzeczy od ciebie, któremu się zdaje że błądzisz po lesie gdy się skłaniasz nad ułamkiem marmuru „verdo-antico.“ Żegnaj Danielu!
 — Nie obniżaj swego losu!
 — Pragnąłbym go raczej szturmem zdobyć.
 — Myśl jest twą bronią.
 — Czasem mi ambicya myśli przepala!
 — Tworzyć możesz! Czegóż ci się chce więcej?
 — A! gdyby czasy inne były i mnieby się może udało podbić archipelag. — Po co! Czyż melodya nie tyle warta co królestwo! Za nowy temat czybyś nie oddał korony?
 — Chciałbym żyć pełnią życia. Nie jestem tworzącą mózgownicą tylko.
 — W mózgu świat cały się mieści.
 — Mistykiem jesteś, ascetą! Nic nie rozumiesz. Pokonałeś zmysłowość...
 — I ty ją pokonasz.
 — Nie wiem czybym rad był temu.
 — Rad będziesz, pewien tego jestem.
 — Dobranoc Danielu! Powierniku mój! Nikt mi nie jest bliższym od ciebie.
 Uścisnęli się serdecznie.