Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/258

tym pnącemi się różami, starym murem, wołała na psy swe faworyty.
 Foskaryna stała przy niej, odziana w płową suknię, której materya przypominała staroweneckie tkaniny.
 Skośne promienie słońca powlekały złotym odbłyskiem mur stary, pnące się róże i obie kobiety.
 — Ubrałaś się dziś w barwy Donowana mówiła lady Myrta uśmiechając się do aktorki. — Czy wiesz że jest ulubieńcem Stelia?
 Foskaryna spłonęła gorącym rumieńcem.
 Zwróciła się szukając wzrokiem, płowego charta.
 — Najpiękniejszy i najsilniejszy! — zauważyła.
 — Zdaje mi się że chciałby go mieć — dodała stara kobieta z pełnym pobłażania uśmiechem.
 — Czegóż on nie pożąda!
 Staruszka zauważyła smętek skryty w głosie zakochanej kobiety.
 Zamilkła na chwil kilka.
 Psy były przy nich, poważne i smutne, zaspane, jakieś śniące o czemś: o polach szerokich, o stepach, przestworzach.
 Siedziały na trawniku zasianym koniczyną, pomiędzy grzędami dyń o pustych, zielonkawych owocach.
 Drzewa stały nieruchome, niby odlane z tego samego bronzu co pokrywa trzy nierówne kopuły San Simeone.
 Ogród, miał wygląd dziki tak jak i wielka kamienna rudera zczerniała od dymu czasu, przerzynana sztabami zardzewiałego, spłukanego de-