Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/278

 Rozdzierającą bywa słodycz niektórych pogodnych dni w listopadzie, uśmiechniętych uśmiechem chorego co liczy na wyzdrowienie nie wiedząc jak bliskim jest skonania.
 — Co ci dziś jest Foska, co ci się stało! Czemuś tak skryta wobec przyjaciela? Powiedz mi, powiedz?
 Stelio zaszedłszy wypadkiem do świętego Marka, spostrzegł ją opartą o drzwi kaplicy, w której stoi chrzcielnica.
 Stała samotna, nieporuszona, z twarzą rozgorączkowaną i ponurą, z oczami wrystraszonemi, utkwionemi w przerażające postacie mozajkowe, palące się w żółtem świetle.
 W chórze rozlegał się śpiew kościelny, przerywał się i znów wzmagał w tem samem tempie.
 — Proszę cię, proszę, pozostaw mnie tu. Potrzebuję zostać samą. Proszę cię, zaklinam...
 W głosie jej czuć było suchość u st spieczonych, zaciśniętych.
 Odwróciła się, chciała uciekać.
 Zatrzymał ją.
 — Powiedz co ci jest? Powiedz choć słowno jedno, niechże się dowiem...
 Usiłowała wymknąć mu się i ruch jej zdradzał niewymowne cierpienie.
 Wyglądała na istotę szarpaną torturą, wijącą się pod pięścią kata.
 Zdawała się nędzniejszą od wbitej na koło ofiary, żywcem na ogniu przypiekanej.
 — Błagam cię! Jeśli masz nademną trochę litości, pozostaw mnie... pozwól mi odejść...
 Mówiła cicho, bardzo cicho, lecz wyglądała tak, że się dziwić trzeba było że nie krzyczy, nie wyje z bólu.