Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/287

nia ją nawet w oddali: głos. Głos ten donośny, posłuży jej jako sygnał. Głos ten, własność jej niezaprzeczona, utoruje jej drogę w świecie i ona też przejdzie śród ludzi podziwiana, wielbiona, zostawując po sobie ślad świetlany. Posiada piękność, czeka ją sława: blaski temi Stelio łacno da się pociągnąć i olśnić... spotkali się raz i spotkają raz drugi...“
 Zbolała, ugięła się pod jarzmem tej konieczności.
 U stóp jej źdźbła traw y kąpały się w słonecznych promieniach, chłonęły je i zdawały się oddychać jasną, zielonkawą atmosferą wydzielającą się z własnej ich przezroczystości.
 Uczuła łzy drżące na swych rzęsach.
 Po przez ich osłonę spoglądała na lagunę drżącą ich drżeniem.
 Wody posiadały perliste blaski.
 Wyspy della Foilia, San Clemente i San Servilio spowite były w opalowe opary.
 Od czasu do czasu wzbijała się stamtąd wrzawa głucha, urwana, podobna do nawoływań rozbitków zbłąkanych w ciszy morskiej, którym odpowiadały to świsty lokomotywy; to znów chrapliwe chichoty mew rozpierzchłych nad wodą.
 W ciszy było naprzemian coś przerażającego to znów coś dziwnie błogiego.
 I w sercu Foskaryny budziła się wrodzona, głęboka dobroć.
 Wracała tkliwość dla pięknej dziewczyny, na którą przelała była nurtująca ją czułość dla Zofii, potrzebę znalezienia i ukochania kobiecej, siostrzanej duszy.
 Przypomniały się jej godziny spędzone w samotnej willi, na wzgórzu Settignano, gdzie Wa-