Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/311

 Lekki i chyży, ramieniem otaczając kibić kochanki, całował jej palce tak wiotkie, jak nierozkwitłych tuberoz kiście.
 Czuł jak drżą pod ciepłem dotknięciem ust jego.
 — Słone są.
 — Ostrożnie Stelio. Widzieć nas mogą.
 — Niema tu nikogo.
 — Ale tam, z oranżeryi.
 — Nie słychać ani jednego dźwięku. Posłuchaj sama.
 — Cicho! Dziwna cisza! Zachwytu cisza!
 — Słychać jak liście spadają.
 — Gdzie kustosz?
 — Poszedł na spotkanie nowych gości.
 — Któż tu przyjeżdżać może?
 — Onegdaj był Ryszard Wagner z Danielem von Bülow.
 — A! tak! siostrzenica hrabiny d’Agoult: Daniela Stern.
 — Z którą z przebywających tu mar porozumiewało się to wielkie, chore serce?
 — Kto wie, kto powie!
 — Z sobą samem tylko może...
 — Może...
 — Spójrz jak połyskują szkła szyb w oranżeryi. Zdają się tęczowe. Deszcze, słońce, lata malowały je tak pięknie. Jakieś dalekie mroki zdają się w nich odbijać. Możeś się kiedy zatrzymała na Fondamenta Pesaro przypatrując pięknym ewangelistom? Gdybyś podniosła wyżej oczy, zobaczyłabyś jak czas i słoty umalowały przepysznie w pałacu okna.
 — Znane ci wszystkie tajnie Wenecyi!
 — Nie wszystkie jeszcze!