Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/312

 — Jak tu ciepło! Patrz jak wysokie cedry. Patrz! gniazdo jaskółcze, widzisz, tam, pod tą belką...
 — Jaskółki późno odleciały w tym roku.
 — Prawdaż jest, że na wiosnę powieziesz mnie do wzgórz Euganeeńskich?
 — Chciałbym Foska! chciałbym.
 — Jakże daleka wiosna!
 — Życie może być jeszcze pełne słodyczy.
 — Marzenie!
 — Spójrz! Orfesz z lirą, mchem obrosł cały.
 — Ścieżka ta podobna do tych które czasem we śnie przebiegamy. Nikt już chyba tędy nie chodzi. Trawą porosła... bez śladu ludzkiej stopy.
 — Deukalion i kamienie, Ganimed z orłem, Dyana z jeleniem, Olimp cały.
 — Ile posągów! Te przynajmniej nie poszły na wygnanie. Każdy pod starym stoi grabem jak we własnej niszy.
 — Tu się przechadzała Marya Ludwika pomiędzy królem i kochankiem. Od czasu do czasu zatrzymywała się słuchając szczęku nożyc przycinających gałęzie szpaleru, nadających im kształt arkad. Opuszczała chustkę do nosa uperfumowaną jaśminem i Don Manuel Godoi schylał się po nią wdzięcznie i lekko, skrywając ból kości i krzyża, pozostałość zniewag doznanych od czerni na Aranjuezu ulicach. Słońce grzało, tabaka wonną była w emaliowanych tabakierkach! Pozbawiony korony król, uśmiechał się mówiąc: „Nie tak miło być musi kochanemu Bonaparcie na świętej Helenie,“ lecz w sercu kró-