Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/313

lowej budził się demon ambicyi i władzy, walki i namiętności... Patrz! pąsowe róże.
 — Płoną! zdają się skrzyć śród liści żużle. Doprawdy płoną!
 — Słońce poczerwieniało. Chwila to zwijania żagli w Chioggia, na lagunach...
 — Zerwij mi różę.
 — Oto.
 — Traci liście.
 — Masz drugą.
 — I z tej liść opada...
 — Wszystkie bo już przekwitły. Ta, jeszcze...
 — Nie, nie zrywaj.
 — Patrz! barwa się pogłębia. Dościga tonu aksamitów Bonifazia... pamiętasz? Ta sama siła.
 — „Wewnętrzne kwiecie ognia.“
 — Co za pamięć!
 — Słyszysz? Zamykają drzwi cieplarni.
 — Pora zwrócić się ku wyjściu.
 — I powietrze ochłodło.
 — Zimno ci?
 — Jeszcze nie.
 — Pozostawiłeś mantylę w powozie?
 — Tak.
 — Poczekamy w Dolo na przejście pociągu. Koleją wrócim do Wenecyi.
 — Dobrze.
 — Dość czasu mamy przed sobą.
 — Co to? Patrz...
 — Nie wiem...
 — Jaki gorzki zapach!
 — Krzaki bukspanu i graby.
 — A! to labirynt.
 Żelazna, zardzewiała krata zamykała wnij-