Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/315

 — A jeśli nie znajdziem? Zaśmiał się z tych jej dziecinnych przypuszczeń.
 — Błądzić będziemy w kółko przez wieczność całą.
 — Pusto, nikogo niema w pobliżu. Nie, nie, wracajmy.
 Cofała się, on się wzbraniał i posuwając po ścieżce w głąb zarośli nagle znikł jej z oczu śmiejąc się wesoło.
 — Stelio, Stelio! Nie widziała go lecz słyszała śmiech jego dźwięczny, w gęszczy drzew dzikich.
 — Wróć się, wróć Stelio! — Znajdź mnie, szukaj.
 — Wróć, proszę cię wróć. Zabłądzisz.
 — A nić Arianny.
 Uczuła jak serce jej wzdrygnęło się na to imię, zatrzymało w piersiach i znów bić poczęło gwałtownie.
 Czyż nie był nazwał tem imieniem Donatelli, w ów pamiętny wieczór, tam, na wodach, w gondoli, u nóg jej siedząc?
 Pamiętała słowo każde.
 „Arianna posiada dar boski, użyczający jej Władzy nieograniczonej...“ Pamiętała, pamiętała Wszystko: słowa, głos, spojrzenie...
 Czuła się wzburzoną, bliską utraty zmysłów. Słowom żartobliwym swego młodego przyjaciela nadawała znaczenie których nie miały.
 Lęk nurtujący samą głąb jej serca i zatruwający miłość, brał górę nad rozsądkiem, oślepiał ją.
 Drobny, nic nie znaczący wypadek, nabie-