Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/316

rał dla niej znaczenia obmyślanego okrucieństwa i naigrawania.
 Słyszała śmiech jego rozlegający się w gąszczy leśnej.
 — Stelio!
 Pod wpływem rozdrażnienia wołała tak jak gdyby go istotnie widziała w objęciu tamtej, traciła na zawsze.
 — Stelio!
 — Szukaj mnie! — brzmiała wesoła odpowiedź niewidzialnego kochanka.
 Weszła w labirynt szukając go, kierując się głosem jego i śmiechem, lecz się ścieżka załamała i powstrzymała ją nieprzenikniona ściana splątanych gałęzi. Zwróciła się na mylne szlaki których zawroty powtarzały się w koło, bez końca.
 — Szukaj mnie — brzmiał głos Stelia coraz dalej pomiędzy zielonemi, przewiewnemi a nieprzenikalnemi ściany.
 — Gdzieżeś, gdzieżeś? Czy mnie widzisz?
 Szukała wyrąbów w gąszczu, dostrzegała same pokrzyżowane gałęzie, złote od strony słońca, czarne po odwrotnej stronie.
 Graby i bukszpany mieszały pożółkłe zwiędłe liście z ciemnemi, lśniącemi, wiecznie zielonemi, wywołując silne kontrasty świeżości i przekwitu, wrażenie wątpliwe zwiększające zmieszanie wystraszonej kobiety.
 — Zabłąkałam się. Wyjdź na przeciw mnie.
 W gęstwinie dźwięczał śmiech młodzieńczy.
 — Arianno! gdzieżeś Arianno!
 Teraz głos rozlegał się z przeciwnej strony a ostrzem miecza przeszywał jej serce.
 — Arianno!