Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/317

 Wróciła nazad, biegła wprost przed siebie, znów wracała, starała się przedrzeć przez gęstwinę, rozchylała liście, złamała gałęź i nie dostrzegała nic, nic oprócz splątanych, bliźniaczo z sobą podobnych ścieżek labiryntu.
 Wreszcie usłyszała po za sobą kroki tak bliskie, że aż drgnęła!
 Nie! nie był to Stelio, myliła się.
 Raz jeszcze obejrzała się w koło zielonej warowni w której została uwięzioną.
 Nasłuchiwała wyczekując.
 Tylko własny słyszała zdyszany oddech, własnych pulsów głośne bicie.
 Dokoła zaległa głęboka cisza.
 Wzrok wzniosła w górę.
 Kopuła nieba olbrzymia i czysta zaokrąglała się, wspierając na konarach zielonej celi której Foskaryna była więźniem.
 Zdawało się że nic już niema na świecie oprócz tej pustynnej bezbrzeżności, tam, wysoko, a tu samotności zaciśnienia.
 Nie umiała oddzielić miejsc śród których się znalazła od nurtującego jej duszę uczucia.
 Trwoga, niepokój, podniecona wyobraźnia, zmieniały w oczach jej rzecz każdą w żywą, wymowną allegoryę.
 — Stelio! Gdzie jesteś Stelio?
 Cicho.
 Nikt nie odpowiada.
 Próżno nastawia ucha, dech w piersi zapiera, czeka... godzinami zdają się jej chwile przelotne.
 — Gdzie jesteś? Boję się.
 Cicho.
 Gdzież się pod ział Stelio?