Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/328

jętności, mówiąc o śpiewaczce jako o narzędziu odpowiedniem samym wymaganiom sztuki, o sile idealnej którą pragnął wciągnąć w koło swych, artystycznych zamysłów.
 Pomimo woli, oszczędzając serce idącej obok siebie kobiety, popadł w nieszczerość.
 To co mówił, prawdą było poniekąd, ale nie całą prawdą i nie odpowiedzią na postawione mu przez kochankę pytanie.
 Zamilkł nagle nie mogąc znieść własnych słów brzmienia.
 Czuł dobrze, że w danej chwili, pomiędzy nim a Foskaryną nie mogło być mowy o sztuce, co na daną chwilę postradała dla obojga cenę i samą racyę bytu.
 Inna, większa, bardziej wezbrana siła, miotała obojgiem, czyniąc im światy myśli tak martwe jak kamienie po których stąpali.
 Jedyną rządzącą niemi mocą były wszczepione w ich serca, w rozpalonej krwi krążące namiętności jady.
 Cała istność Foskaryny ześrodkowywała się w jednem uczuciu:
 „Kocham cię i chcę cię mieć, zachować dla samej siebie, posiadać nierozdzielnie duszę twą i ciało.“
 Jego zaś wola wołała:
 „Kocham cię, pragnę byś mi służyła wiernie, z całkowitem zaparciem się samej siebie, lecz W życiu nie chcę się pozbawić żadnej rozkoszy, wyrzec żadnej, rozbudzającej me pożądanie rzeczy.“
 Pomiędzy jej a jego wolą walka musiała być nie równą lecz i nieubłaganą...
 Korzystając z milczenia, mimowolnie krok