Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/384

 — Pamiętasz? wszak pamiętasz?
 „O gody, weselne Parysa gody! złowrogie dla rodziny! O wy ojczyste Skamandrusu fale nad których biegiem wzrastała młodość moja.“
 — Ah! pyszne! Melodya słów twoich każe mi zapomnieć o dźwiękach Eschylosa mowy. Pamiętam! Pamiętam duszę widzów ściśniętą skargą, „o fałszywej nucie“ jak odtajała przy tem dźwięcznem kwileniu... każdy z nas, każdy w tej chwili, przeżywał własne, minione, pacholęce lata, Tak. Możesz, śmiało rzec możesz: „jam Kasandrą była,“ mówiąc to przypomnisz sobie tylko uprzednie życie... złotą jej maskę pod ręką znajdziesz...
 Mówiąc tak Effrena porwał ręce aktorki i ściskał je machinalnie lecz gwałtownie.
 Nie czuła bólu, oboje czuli tylko wzmagającą się w sobie siłę, oboje przebiegały te same iskry, nastrajając oboje na najwyższej sztuki nutę.
 — Stoisz przy łupie królowej niewolnicy, dotykasz jej złotej maski... co powiesz wówczas.
 Chwilę milczeli oboje, zdawało się że czekają mignienia błyskawicy, by się z oryentować w ciemności...
 Źrenice aktorki były nieruchome, kamienną ślepotą bogów dotknięte.
 Marmurową była twarz jej i postawa.
 Instynktem wiedziony poeta wypuścił ręce jej z rąk swoich.
 Dłonie aktorki, zarysowały ruch dotykania złota grobowców.
 I głosem nadającym kształt dotykalny słowom:
 — Jakże szerokie ma usta — rzekła.