Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/422

 Serce jej tak pełne było ukojenia i słodyczy, że się oglądało dokoła za żyjącemi istnościami, by je ogarnąć swem ciepłem.
 Oczy jej miały teraz wyraz dziecięcy niemal a w ich spokojnem przezroczu wszystko się odbijało jasno i wyraźnie.
 Na wiele też rzeczy patrzyły z rozbudzonem niby wspomnieniem, jak na niespodziany powrót starych, dawno nie widzianych znajomych.
 Gdy łódź przybiła do brzegu, zdziwiła się krótkości drogi.
 — Czy chcesz wylądować, czy wolisz byśmy wrócili nazad — pytał zbudzony z zadumy Stelio?
 Zawahała się zrazu gdyż dłoń jej pozostawała w dłoni kochanka i oderwanie się od niego zdawało się jej uszczerbkiem błogości której doznawała.
 — Tak — rzekła jednak po chwili uśmiechając się. — Przejdźmy się po łące.
 Wysiedli na wyspie San Francesco powitani pokornie przez kilka młodych cyprysów.
 Nigdzie śladu ludzkiej stopy.
 Niewidzialnych istot miriady wypełniały hymnem przestrzenie i powietrze.
 Przedarte zachodem mgły gromadziły się i wydłużały jak obłoki.
 — Po iluż chadzaliśmy razem trawach! Prawda Stelio?
 A on na to:
 — A teraz w górę, po skalnej ścieżce.
 — Po skalnej! w górę!
 Zdziwił go niezwykły w jej głosie akcent wesołości.