Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/423

 Spojrzał na nią uważnie.
 W głębi jej pięknych oczu było upojenie.
 — Czemu — spytał — tak dobrze nam, tak lekko na tej opuszczonej wysepce?
 — Wiesz dobrze czemu?
 — Dla innych bywa to smętna, łzawa pielgrzymka. Ludzie wracają stąd z przedsmakiem śmierci.
 — Lecz myśmy widocznie, w stanie łaski — rzekła.
 A on na to:
 — Nadzieja życiem.
 — Nadzieją tem żywsza im goręcej kochamy — odrzekła kobieta.
 Po nad niemi brzmiał chórał podniebny, wyżej coraz wyżej porywając z sobą, ich idealne dążności.
 — Jakaś piękna — szepnął Effrena i różowy odbłysk pokrył namiętną twarz jego.
 Zatrzymała się drżąca, przymknęła powieki.
 — Gorąco — rzekła stłumionym głosym — na Wodach były świeże powiewy. Czułeś je?
 Wciągnęła w nozdrza powietrze.
 — Czuć pokosem świeżym. Prawda?
 — Woń to — odrzekł Effrena — wodnych porostów. Woda opada.
 — Spójrz na łąki i pole.
 — To Vignole! A tam Lido! A tam, tam, wyspa dl Sant Erasmo.
 Słońce jasne, bez jakichbądź przysłon, zalewało zatokę.
 Wyłaniające się z wód lądy kwieciem się lśniły.
 Małych cyprysów cienie wydłużały się, ciemniały na zielonej murawie.