Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/424

 — Pewną jestem, że ta gdzieś w pobliżu kwitną już migdały. Idźmy na groblę.
 Wstrząsła głową jak ten komu coś cięży, kogo coś krępuje.
 — Poczekaj chwilę.
 I wyciągając duże, przytrzymujące go szpilliki, zrzuciła z głowy kapelusz.
 Postąpiła kroków kilka ku gondoli, by rzucić w nią niedbale arcydzieło modniarek.
 Teraz doganiała przyjaciela swego, lekka i uśmiechnięta, odgarniając z czoła opadłe nań włosy, w które się wkradły, wraz z wiatrem, słoneczne iskierki.
 Zdawało się że oddycha lżej i głębiej.
 — Ah! skrępowane miałaś skrzydła — uśmiechnął się Stelio.
 I spojrzał na załamanie jej gęstych włosów nad skronią, nie grzebieniem lecz burzą spowodowane.
 — Tak, lada nic mi cięży. Gdybym się nie bała zgorszenia chodziłabym bez sukien. Śród drzew powstrzymać, się już nie mogę. Włosy moje przypominają sobie swój stan pierwotny, dziki, wieśniaczy. W pustyni przynajmniej chcę użyć swobody.
 Posuwała się po trawie lekka i szczupła a Stelio Effrena przypomniał sobie dzień, w którym, w ogrodzie Gradenigo, u lady Myrty, odkrył podobieństwo pomiędzy jej ruchami i ruchami pięknego, płowego charta.
 — Patrz! kapucyn.
 Braciszek oddźwierny szedł naprzeciw nich, kłaniając się uprzejmie.
 Ofiarował się wprowadzić Stella do klaszto-