Strona:Gabryel d’Annunzio - Ogień.djvu/435

rozmawiając z nią, a przed wami przeciągać będą wracające z dolin w góry trzody.
 Słońce zapadało za Dolomitów wielką akropolią; gromady chmur przerywane strzałami słonecznemi, po brzegach krwisto zaczerwienione kłębiły się jak wojska w potyczce.
 Wody rozszerzały odbite w swem łonie olbrzymie odsiecze niezdobytych warowni.
 Nadpowietrzna melodya cichła w oddaleniu wysp zielonych a zatoka pokrywała się takiemi blaski i przepychem bojowym takim, jak gdyby ją przysłoniły, pokryły tysiące różnobarwnych, rozwianych sztandarów.
 Cicho! cisza zdawała się zapowiedzią mających wnet zagrzmieć trąb i surm bojowych.
 Stelio, po długiem milczeniu, przemówił zwolna:
 — A jeśli Zofia spyta mnie o losach czytającej wyrzekania Antygony dziewicy?
 Kobieta drgnęła.
 — Jeśli mnie spyta o dziejach serca brata odgrzebującego atrytów grobowce?
 Zimny pot oblał czoło Foskaryny.
 — A jeśli stronica na którą uroni liść w ogrodzie naszym uszczknięty, będzie właśnie stronicą opiewającą jego walkę rozpaczną i tajoną przeciw obejmującej go ohydzie?
 Przerażona kobieta słów nie znajdowała.
 Zamilkli oboje patrząc na oddalonych gór szczyty palące się w zachodzącem słońcu, tak jak gdyby się dopiero co wyłaniały z pierwotnej, wszystko obejmującej pożogi.
 Widok tych przepychów pustynnych i wiekuistych, budził w ich duszy poczucie ukrytych