Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/14

nas owe długie okresy przykrego milczenia, w których bezpotrzebnie i nędznie, trawi się w nas cała energia serca. Pytam cię: „O czem myślisz?“ A ty mi odpowiadasz: „A ty o czem myślisz?“ Ja nie znam twoich myśli, ty nie znasz moich. I z każdą minutą rozdział staje się między nami większy: przybiera głębokość przepaści..
 Hipolita odparła:
 — Ja nie doznaję nic podobnego. Ja się oddaję zupełniej. Kocham może więcej.
 To stwierdzenie wyższości dotknęło znowu chorego.
 — Zastanawiasz się zanadto — ciągnęła dalej. — Zanadto notujesz sobie wszystko, co myślisz. Ja może mniej cię pociągam, niż cię pociągają własne twe myśli, bo te myśli są zawsze różne, coraz inne, nowe, kiedy tymczasem ja nie mam już nic nowego dla ciebie. W pierwszych czasach twej miłości, mniej było w tobie refleksyi a więcej za to szczerego popędu. Jeszcześ podówczas nie miał upodobania w rzeczach gorzkich, byłeś hojniejszy w pocałunkach niż w słowach. Jeżeli, jak mówisz, słowo jest niedostatecznym objawem, nie należy go nadużywać. A ty go nadużywasz w sposób zawsze prawie okrutny.
 Potem, po przerwie milczenia, porwana z kolei także frazesem i ulegając pokusie wypowiedzenia go, dodała:
 — Sekcyi dokonywa się tylko na trupach.