Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/20

żałbym moją kochankę za zmazaną niezmytą jakąś plamę i wydawałoby mi się, że umrę chyba z bólu. T ego dowodu materyalnego nigdy nie będę mógł mieć, bo dusze mojej kochanki jest niewidzialną i niepochwytuą, co jej nie przeszkadza jednak być daleko więcej niż ciało wystawioną na pogwałcenie. Ale analogia rozświeca mi kwestyę: możliwość jest tu pewną. Może w tej samej nawet chwili moja kochanka rozbiera we własnem sumieniu taką plamę świeżą i widzi, jak ta plama urasta pod jej spojrzeniem“.
 Pod wpływem bólu wzdrygnął się gwałtownie Hipolita spytała go łagodnym tonem:
 — Co ci jest? O czem myślałeś?
 Odparł:
 — O tobie.
 — Dobrze czy źle?
 — Źle.
 Westchnęła, potem spytała:
 — Czy nie chcesz, żebyśmy zabrali się już do powrotu?
 Odpowiedział:
 — Chodźmy ztąd.
 Powstali i puścili się napowrót tąż samą drogą, którą niedawno przebyli. Hipolita wymówiła ze łzami w głosie, zwolna:
 — Jakiż to smutny wieczór, mój najdroższy!
 I zatrzymała się, jak gdyby pragnąc zebrać i przetrawić cały smutek, rozproszony w tym dniu zamierającym. Dokoła nich teraz Piacio było