Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/25

bierają zazwyczaj ludzie, żyjący z wszelkiego rodzaju forteli i upokorzeń.
 Wszedł, zaczekał na wyjście służącego, przybrał minę okropnie wzburzoną i począł mówić, pochłaniając połowę wyrazów:
 — Wybacz mi, Jerzy, jeśli na ten jeden raz jeszcze uciec się muszę do twej uprzejmości. Muszę zapłacić dług karciany. Zechciej mi dopomódz. Drobnostka te; chodzi tylko o trzysta franków. Przebacz mi.
 — Patrzcie! to ty płacisz długi karciane? — spytał Jerzy. — To mnie dziwi.
 Rzucił mu tę obelgę najzupełniej swobodnie. Nie umiejąc zerwać wszelkich stosunków z tym pasorzytem, używał względem niego wzgardy, jak inni używają kija, aby się obronić od natrętnego zwierzęcia.
 Exili uśmiechnął się.
 — Dajże pokój złośliwości! — prosił głosem błagalnym, jak kobieta. — Wszakże mi nie odmówisz tych trzystu franków? Oddam ci je jutro, słowo honoru!
 Jerzy wybuchnął śmiechem. Pociągnął za dzwonek dla przywołania służącego. Ten wszedł.
 — Poszukaj pęku małych kluczyków w ubraniu, które leży na kanapie.
 Służący znalazł klucze.
 — Otwórz drugą szufladę. Podaj mi duży pugilares.
 Lokaj podał pugilares.