Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/263

 Że zaś Jerzy wciąż milczał, podjęła znowu:
 — A ty, czyś tu już widział kiedy inne?
 — Nie; i dla mnie to pierwszy.
 — Zkąd on przybywa?
 — Z Garganu może.
 — A dokąd płynie?
 — Może do Ortone.
 — Co może wieść?
 — Pewnie pomarańcze.
 Zaczęła się śmiać; sam śmiech ten obrzucał ją falą żywej świeżości, przeobrażał znowu.
 — Patrzaj, patrzaj! — zawołała, podnosząc się na łokciu i ukazując widnokrąg morski, który, zdało się, że przysłoniła firanka. Pięć innych żagli, ot tam, szeregiem... Widzisz je?
 — Tak, tak, widzę.
 — Pięć ich jest, nieprawdaż?
 — Tak, pięć.
 — Jeszcze, jeszcze! Ot tam! Patrzaj! Drugi szereg... Ileż ich tam!
 Żagle ukazywały się w najdalszej kończynie morza, czerwone, niby płomyki, nieporuszone.
 — Wiatr się zmienia. Czuję, że się wiatr zmienia. Patrzaj tam, widzisz jak się marszczy powierzchnia wody.
 Wietrzyk nagły zachwiał wierzchołkami akacyi, które poruszyły się, sypiąc kwieciem, podo-