Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/282

 — Nie, jutro nie; w sobotę pani.
 — W sobotę, to wigilia.
 — Każ jej kupić gromnicę.
 — Piękną gromnicę.
 — Grubą na jakie dziesięć funtów przynajmniej.
 — Słyszysz, Liberato? Słyszysz?
 — Pani cię pośle do cudownej Madonny.
 — Madonna ulituje się nad tobą.
 — Mówże, mów!
 — Ona zaniemiała, proszę pani.
 — Od trzech dni nic już nie mówi.
 Pośród zmięszanych krzyków kobiet, dziecko płakało coraz mocniej.
 — Słyszysz, jak to maleństwo płacze?
 — Zawsze tak płacze, jeszcze bardziej skoro noc zapada.
 — Może już jeden przychodzi...
 — Może dziecko już go zobaczyło...
 — Przeżegnaj się, signora.
 — Noc zapada.
 — Czy słyszysz jak okropnie płacze?
 — Przysiągłbyś, że to dzwon gdzieś dzwoni.
 — Nie; ztąd go nie słychać.
 — Cicho!
 — Ztąd go nie słychać.
 — Ja słyszę.
 — Ja słyszę także.
 — Zdrowaś Maryo!