Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/30

pozostania z tobą aż do południa. Mieliśmy tego ranka gości na śniadaniu!
 — Potem przez cały dzień już nie mogliśmy się widzieć. Smutna to była rocznica...
 — To prawda!
 — A to słońce wówczas!
 — A ten las kwiatów w twoim pokoju!...
 — Ja także owego poranka wychodziłem na chwilę; zakupiłem cały plac di Spagna...
 — Zasypałeś mnie garściami różanych listków, powkładałeś za kołnierz, w rękawy pełno tego... Pamiętasz?
 — Pamiętam.
 — A potem, w domu, rozbierając się, odnalazłam to wszystko...
 Uśmiechnęła się.
 — A za powrotem mąż mój odkrył listek na kapeluszu w fałdach koronki!
 — Opowiadałaś mi to.
 — Nie wyszłam już więcej tego dnia, nie chciałam wyjść. Myślałam już tylko, wciąż myślałem o ranku... Tak, smutna to była rocznica!
 Po chwili cichego zamyślenia dodała jeszcze:
 — Czy w głębi serca wierzyłeś w to, że doczekamy z sobą drugiej rocznicy?
 — Ja nie — odparł.
 — Ani ja także.
 Jerzy myślał: „Co to za miłość, co nosi w sobie przeczucie swego końca!“ Myślał następnie o mężu bez nienawiści, a nawet z pewnego ro-