Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/325

niać będziesz twoją twarzą rozmyślania pobożne mej duszy.
 Uśmiechnął się na ten frazes liryczny, podziwiając przecież w duszy równocześnie piękny obraz nim wywołany. A ona w prostoduszności swego egoizmu, z tą zwierzęcością upartą, która stanowi podkład istoty niewieściej, nie upajała się niczem więcej nad ten obraz poetyczny przelotny. Szczęściem jej było ukazać się oczom kochanka tak wyidealizowaną, jak w pierwszy wieczór wśród błękitnawego półzmroku ulicy, lub tak jeszcze, jak w ukrytej kaplicy, pośród muzyki kościelnej i rozwianych woni kadzideł, lub jak na dzikiej ścieżce, usypanej kwiatami jałowca.
 Niezmąconym, najczystszym swym głosem spytała:
 — Kiedyż jedziemy?
 — Czy chciałabyś pojechać jutro?
 — Jutro, niech tak będzie.
 — Strzeż się. Skoro raz tam wejdziesz, zejść nie będziesz mogła.
 — A cóż to szkodzi? Będę spoglądać na ciebie.
 — Spalisz się tam, strawisz, jak świeca.
 — Ale tobie będę przyświecać.
 — Przyświecać będziesz także i memu pogrzebowi...
 Wymawiał te słowa tonem lekkim; ale w głębi samego siebie, ze zwykłą sobie potęgą życia urojonego, tworzył sobie baśń mistyczną. Po dłu-