Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/397

 I uczyniła ruch żalu, że tak krzyknęła głośno:
 — Nie poruszaj się — podjęła cichym głosem, zwracając się ku Jerzemu.
 Ćma usiadła na ścianie oświeconej i pozostawała tam nieruchoma, podobna do plamki brunatnej. Z niesłychanemi ostrożnościami, zbliżyła się do niej Hipolita; a piękne jej ciało smukłe i giętkie zarysowywało się cieniem na białym murze. Szybko dłoń jej podniosła się, opadła i zamknęła.
 — Mam ją! Już trzymam!
 I wybuchnęła radością dziecinną.
 — Jaką ci zadam pokutę? Wsadzę ci ją za kołnierz. I ty także jesteś teraz w mojej mocy.
 I zrobiła ruch, jak gdyby zamierzała spełnić swą groźbę, jak w ów dzień przechadzki po wybrzeżu.
 Jerzy śmiał się, podbity swobodą tej wesołości, która budziła w nim wszystko, co tam pozostało młodzieńczego. Przemówił:
 — Dość tego, teraz siadaj już i zajadaj spokojnie owoce.
 — Czekaj, czekaj!
 — Co chcesz zrobić?
 — Czekaj.
 Wyjęła szpilkę, którą przypięty był gwoździk we włosach i wzięła ją w wargi. Potem ostrożnie rozchyliła dłoń, ujęła ćmę za skrzydełka i zabierała się do przebicia jej szpilką.