Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/412

 — Chcesz poleżeć jeszcze trochę? Śpisz może?
 Otworzył oczy; mruknął, wpół nieprzytomny jeszcze:
 — Nie, nie śpię.
 — Co ci jest?
 — Umieram.
 Spróbował uśmiechnąć się. Zobaczył biały, błysk zębów Hipolity, która się uśmiechała.
 — Czy chcesz, żebym ci dopomogła w ubierania?
 — Nie. Ubiorę się natychmiast. Idź, idź, ja cię dogonię — szepnął sennym głosem.
 — Więc idę na górę. Zanadto jestem głodna. Ubieraj się prędko i przychodź.
 — Dobrze, natychmiast.
 Zerwał się nagle, poczuwszy niespodziewanie na ustach, usta Hipolity. Otworzył oczy; próbował się uśmiechnąć:
 — Litości!
 Posłyszał zgrzyt piasku pod oddalającemi się krokami. Wielka cisza objęła w posiadanie napowrót nadbrzeże. W przerwach dochodził od brzegu i skał tylko lekki plusk, szmer słaby, podobny do tego, jaki sprawiają zwierzęta pijące z sadzawki.
 Przeszło kilka minut, podczas których walczył z obezwładnieniem, które groziło niemal zamienienem się w letarg. Nakoniec, nie bez trudu, usiadł na swem posłaniu; wstrząsnął głową, by rozproszyć mgły myśli, co go obsiadły; rozejrzał