Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/456

 — O czem myślisz? — spytała Hipolita, dotykając go zlekka. — Zechcesz tu pozostać?
 Podniósł się i odpowiedział:
 — Chodźmy.
 Życie Nieprzyjaciółki było jeszcze w jego ręku. Mógł je zniweczyć jeszcze. Rzucił wzrok szybki dokoła siebie. Wielka cisza zalegała wzgórze i nadbrzeża; na trabocco milczący rybacy pilnowali swych sieci.
 — No, odwagi! — powtórzył z uśmiechem.
 — Nie, nie, za nic na świecie!
 — To pozostańmy tutaj w takim razie.
 — Nie. Przywołaj ludzi z trabocco.
 — Toż oni nas wyśmieją.
 — Nie chcesz! To ja ich sama przywołam.
 — Ależ gdybyś się nie przestraszała tylko, gdybyś mnie nie chwytała tak mocno, jak przed chwilą, miałbym dość siły, by cię unieść.
 — Nie, nie. Wolę, żeby mnie niosła cannizza.
 Tak była w tem postanowieniu stanowczą, że Jerzy ustąpił. Stanął na skale i przyłożywszy obie dłonie do ust, w rodzaju tuby, począł przyzywać jednego z synów Turchina.
 — Danielu! Danielu!
 Na to wezwanie, powtórzone kilkakrotnie, jeden z rybaków opuścił windę, przeszedł kładkę, przeszedł między skałami i począł biedź wzdłuż wybrzeża.
 — Danielu, sprowadź tu cannizzę.