Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/465

 — Ależ zanieście go w cień, do jakiego domu, żeby go matka nie zobaczyła takim nagim na kamieniach, w tem upalnem słońcu!
 Z uporem strażnik zarzucił:
 — Nie należy go ruszać miejsca. Aż do przybycia sądu, nie należy go poruszyć.
 Obecni poczęli ze ździwieniem przyglądać się obcemu Kandyi. Liczba ich wzrastała. Jedni zajmowali nasyp obsadzony akacyami; inni gromadzili się na szczycie nagiego przedgórza, obok raf. Tu i owdzie, złożona na wielkich blokach potwornych, łódka z trzciny, połyskiwała jak złoto, u stóp olbrzymich złomów skalistych nadbrzeża, podobnych do zwalisk wieży cyklopów, w obliczu niezmierzonego morza.
 Nagle z wysokości wzgórza głos jakiś oznajmił:
 — Idzie!
 Inne za nim poczęły wołać:
 — Matka, matka!
 Wszyscy zwrócili się w tę stronę; niektórzy zeszli z nasypu; ci, co stali na szczycie przedgórza, pochylili się naprzód. Oczekiwanie sprawiło, że zamilkli wszyscy. Strażnik nakrył trupa prześcieradłem. Wśród tej ciszy, morze zaledwie, zda się, dyszało zlekka.
 I naraz, wśród ogólnej ciszy, rozległ się krzyk przybyłej.
 Matka dążyła wybrzeżem, pod żarem słonecznych promieni z krzykiem. Szła ubrana w su-