Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/512

urojone; widziała w nich tylko wyniki zwykłej jego melancholii i zbytniego oddawania się rozmyślaniom, a na to nie znała lepszego lekarstwa nad pieszczoty, śmiech, igraszki.
 — Co cię boli?
 — Nie umiałbym powiedzieć.
 — A, co ja, to znam dobrze przyczynę twojej choroby... Muzyka podnieca cię zanadto. Trzeba będzie na jaki tydzień przynajmniej jej zaprzestać.
 — Nie będziemy więc grywać.
 — Nic a nic już.
 I podeszła do fortepianu, spuściła jego klapę na klawisze, zamknęła na zamek i schowała kluczyk do kieszeni.
 — Od jutra rozpoczniemy dalekie nasze wycieczki; całe ranki spędzać będziemy na wybrzeżu. Dobrze? A teraz chodź do loggii.
 Pociągnęła go z sobą czułym gestem.
 — Patrz, jaki wieczór piękny! Czujesz, jaki rozkoszny zapach idzie od skał?
 Wdychała słonawe wyziewy, z dreszczem, przyciskając się do jego ramienia.
 — Mamy tu wszystko, aby być szczęśliwymi a ty tymczasem... Jak ty kiedyś żałować będziesz tego czasu, kiedy już przejdzie! Dni ubiegają. Niezadługo będzie już trzy miesiące, jak tu zamieszkujemy.
 — Czy zamierzasz już mnie opuścić? — spytał zaniepokojony, podejrzliwy.