Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/524

 Kandya przybiegła z lampą. Poczęli szukać w głębi paki i znaleźli jeszcze dwie butelki z srebrnemi szyjkami, ostatnie.
 — Są! — zawołała Hipolita, podniecona już tem poszukiwaniem. — Są! Dwie jeszcze!
 I podniosła je, błyszczące, ku lampie.
 — Chodźmy.
 Kiedy wybiegała ze śmiechem, potrąciła o brzuch Kandyi i popatrzała z komicznym ambarasem na olbrzymią przeszkodę.
 — Niech cię Bóg błogosławi! — rzekła. — Urodzisz chyba jakiegoś kolosa. I kiedyż to?
 — E, pani, lada chwila już — odpowiedziała Kandya — tej nocy może jeszcze.
 — Dzisiejszej nocy?
 — Dostaję już lekkich boleści...
 — Przywołaj mnie. Chciałabym być przy tobie...
 — Dlaczego chcesz, signora, sprawiać sobie taki kłopot? Matka miała ich dwadzieścia dwoje...
 I synowa Cybeli siedemdziesięcioletniej, aby dosadniej wyrazić cyfrę, po czterykroć wyciągnęła rękę z otwartemi palcami dłoni a potem jak widły wysunęła wielki palec z wskazującym.
 — Dwadzieścia dwoje! — powtórzyła, a jej zęby zdrowe, zaświeciły w uśmiechu.
 Potem obrzucając spojrzeniem Hipolitę, dodała:
 — A ty co się spodziewasz?