Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/527

 — A ty czy pamiętasz całe wzgórze okryte żółtym płaszczem kwiecia; zapach jego odurzał.
 Dodała po chwili milczenia jeszcze:
 — Co to za dziwna roślina! Dziś, patrząc na nią i widząc ten krzak rosochaty, któż mógłby wyobrazić sobie tę wspaniałość?
 Wszędy na swych spacerach, spotykali te krzaki, których długie spiczaste łodygi dźwigały u szczytu czarne strączki, pokryte białawym puszkiem; każdy strączek zawierał ziarna i dawał schronienie robakowi, zielonkawego koloru.
 — Pij — mówił Jerzy, nalewając szumiące wino w nowe czarki.
 — Piję na przyszłą wiosnę naszej miłości! — zawołała Hipolita.
 I spełniła kielich do ostatniej kropli.
 Jerzy napełnił natychmiast opróżnioną czarkę.
 Ona zanurzyła palce w pudełko z cukierkami, pytając:
 — Jaki wolisz, różany czy z ambrą?...
 Były to konfitury wschodnie, przysłane przez Adolfa Astorgi; rodzaj ciasta, koloru ambry lub koloru róży, posypane pyłkiem pistacyj, tak wonne, że w ustach sprawiały złudzenie jakiegoś kwiatu mięsistego a w miód obfitego.
 — Kto to wie, gdzie jest „Don Juan“ w tej chwili? — ozwał się Jerzy, przyjmując cukierek z palców Hipolity, białych od cukru.