Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/546

 Spostrzegli przy murze dziedzińca cień męzki nieruchomy i milczący. Poznali starego gospodarza.
 — Wy tutaj, o tej porze, Colo? — przemówiła Hipolita. — Więc wam się jeszcze spać nie chce?
 — Czuwam przy Kandyi, która rodzi — odpowiedział starzec.
 — I wszystko dobrze idzie?
 — Owszem, dobrze.
 Drzwi mieszkania były oświetlone.
 — Poczekaj tu minutkę — ozwała się Hipolita. — Pójdę zobaczyć do Kandyi.
 — Nie, nie idź tam teraz — prosił Jerzy. — Zobaczysz za powrotem.
 — Dobrze; zajrzę do niej za powrotem. — Dobranoc, Cola.
 Stąpnęła fałszywie, zapuszczając się na ścieżkę.
 — Ostrożnie! — ostrzegł cień starca.
 Jerzy podał jej ramię.
 — Może się oprzesz?
 Wsunęła rękę pod ramię Jerzego.
 Szli kilka kroków w milczeniu.
 Noc była jasna, w całej swej chwale, uwieńczona wszystkiemi gwiazdy. Wielka Niedźwiedzica świeciła ponad ich głowam i, siedmioraką swą tajemnicą. Milczący i czysty, jak niebo po nad nim, Adryatyk dawał znać o sobie tylko swym oddechem i zapachem.